فلزات غیر آهنی آلیاژها یا فلزاتی هستند که حاوی مقادیر قابل توجهی آهن نیستند.همه فلزات خالص عناصر غیرآهنی هستند، به جز آهن (Fe) که از کلمه لاتین «Ferrum» به معنای «آهن» نیز فریت نامیده می شود.
فلزات غیرآهنی نسبت به فلزات آهنی گران‌تر هستند اما به دلیل خواص مطلوب خود از جمله سبک وزن (آلومینیوم)، رسانایی بالا (مس)، خواص غیر مغناطیسی یا مقاومت در برابر خوردگی (روی) استفاده می‌شوند.برخی از مواد غیر آهنی در صنایع آهن و فولاد استفاده می شود، مانند بوکسیت که برای شار در کوره بلند استفاده می شود.سایر فلزات غیرآهنی از جمله کرومیت، پیرولوزیت و ولفرامیت برای ساخت آلیاژهای آهنی استفاده می شوند.با این حال، بسیاری از فلزات غیرآهنی دارای نقطه ذوب پایینی هستند که آنها را برای کاربرد در دماهای بالا مناسب تر می کند.
تعداد زیادی از مواد غیر آهنی وجود دارد که هر فلز و آلیاژی که آهن ندارد را می پوشاند.فلزات غیرآهنی عبارتند از آلومینیوم، مس، سرب، نیکل، قلع، تیتانیوم و روی و همچنین آلیاژهای مس مانند برنج و برنز.سایر فلزات غیرآهنی کمیاب یا گرانبها عبارتند از طلا، نقره و پلاتین، کبالت، جیوه، تنگستن، بریلیم، بیسموت، سریم، کادمیوم، نیوبیم، ایندیم، گالیم، ژرمانیوم، لیتیوم، سلنیوم، تانتالیم، تلوریم، وانادیم و زیرکونیوم.
فلزات غیر آهنی معمولاً از مواد معدنی مانند کربنات ها، سیلیکات ها و سولفیدها قبل از تصفیه از طریق الکترولیز به دست می آیند.
تفاوت فلزات آهنی و غیرآهنی در این است که فلزات آهنی حاوی آهن هستند.فلزات آهنی مانند چدن یا فولاد کربنی دارای محتوای کربن بالایی هستند که به طور کلی در معرض رطوبت آنها را در برابر زنگ زدگی آسیب پذیر می کند.اما این در مورد آهن فرفورژه که به دلیل خلوص آن در برابر زنگ زدگی مقاوم است و فولاد ضد زنگ که با وجود کروم از خوردگی محافظت می شود، صادق نیست.
